Inhoud
Brugpiepers
Op het schoolplein stonden mensen met een fototoestel. Ze vroegen of ik een brugklasser was en of ik mijn tas wilde laten wegen. Ze maakten namelijk een reportage: bruggers sjouwen zich een breuk. Ik vond het helemaal leuk. Het ging over de nadelige gevolgen van een te zware tas. Wat blijkt: Bruggers tillen in totaal zo’n zeven auto’s per jaar! Wel een goede krachttraining voor het turnen…
Turntoppers
Bij de avondtraining ging mijn balkoefening voor de eerste keer helemaal goed. Zelfs de afsprong was perfect! Hans, de trainer, had er niets op aan te merken en dat was vet bijzonder. Hij zei zelfs dat hij nu weer begreep waarom ik in de eredivisie terecht was gekomen. Ik was ontzettend blij.
Beugelbekkies
De orthodontist maakte foto’s van mijn gebit, en ook gewone foto’s van mijn gezicht. Nou ja, gewoon… Met behulp van een apparaat werd mijn mond zo breed mogelijk gemaakt. Zag er niet uit natuurlijk. Een vriendin vertelde pas een eng verhaal over een meisje dat bij het zoenen met haar beugel was blijven haken in de beugel van haar vriendje… Iehhh!
Fleur zit in de brugklas en houdt een dagboek bij, waarin ze alles opschrijft wat ze meemaakt: het wennen op de middelbare school, de lol die ze heeft met haar vriendinnen, maar ook haar heimwee en de moeizame start van haar turncarrière.
NBD|Biblion recensie
Dagboek van Fleur waarin ze een openhartig verslag doet over haar leven in de brugklas in een andere stad en van haar turntraining. Omdat ze een uitstekend turnster is, zit ze op een speciale school, waardoor zij ruim vijf uur per dag kan trainen. De combinatie van een nieuwe school, wonen bij gastouders en trainen bij een strenge trainer dreigt de stressgevoelige Fleur boven het hoofd te groeien. Ze wordt ook nog eens ongesteld en moet kiezen tussen twee vriendjes. En passant komen onderwerpen als tongzoenen met een beugel, wel of niet een prik tegen baarmoederhalskanker, adhd en pesten aan de orde. Ondanks deze problemen is het een opgewekt meidenboek vol herkenbare meidenscenes. Het geeft stof tot nadenken over je eigen houding tegenover anderen. Geschreven in een toegankelijke stijl, waardoor het ook voor niet zo leesgrage meisjes aantrekkelijk is. Kleine zwart-wittekeningen verluchtigen de tekst. Vervolg op ‘Citostress, turntoestellen en afscheidsfeest’*. Vanaf ca. 10 jaar.
(NBD|Biblion recensie, Conny Meijer)